Rozebrałem się i poszedłem pod prysznic. Kabina była mała i miała wszystkie ściany ze szkła. Zero miejsca i żadnej prywatności. Ktoś na pewno siedział przy monitorze i obserwował każdy mój ruch.

Nie byłem w stanie zmusić się do myślenia o Beth i Avie. Wyobrażanie sobie, jak rozpaczają z żalu po mnie, złamałoby mi serce.

Tak więc poddawałem się strumieniowi gorącej wody i myślałem o mamie, zastanawiając się, gdzie może być. Co zaplanowała? Czy sama też poddała się wprowadzeniu na wyższy poziom?

Gdzieś z głębi umysłu wychynęło wspomnienie rozmowy, której byłem świadkiem w Chinach, zanim wszystko się rozpadło.

Była to jedna z rzadkich okazji, gdy Miriam miała ochotę trochę się zrelaksować. Wygoniła swoich doktorów z laboratorium i poszliśmy wszyscy do belgijskiego baru w dzielnicy Nanshan o nazwie Potykający się Mnich.

Przed Denver i aktualizacją mojej pamięci autobiograficznej nigdy w życiu nie przypomniałbym sobie tamtej chwili z taką wyrazistością. W każdym razie, po wielu kolejkach cała nasza grupa prowadziła uduchowioną rozmowę zainicjowaną przez moją matkę, która zapytała: Co stanowi największe zagrożenie dla naszego gatunku?

Wszyscy byli zalani, szczęśliwi, głośni i przerzucali się propozycjami.

Podnoszący się poziom oceanów.

Upustynnianie.

Niesprawne ekosystemy.

Niebezpieczne poziomy CO2.

Basri, badacz zajmujący na liście matki pozycję numer dwa, powiedział:

— Zmiany klimatyczne to największe zagrożenie dla naszego gatunku.

Matka milcząco obserwowała debatę ze szczytu stołu, popijając z kielicha Westvleteren 12. Jej wielkie, tajemnicze oczy ogarniały wszystko.

— Mylicie się — powiedziała w końcu.

Wszyscy zamilkli i odwrócili się ku niej. Miriam nie musiała podnosić głosu. Mowy nie było, aby w zgiełku baru wszyscy usłyszeli jej słowa, ale obecność matki w kręgu jej akolitów zawsze miała w sobie coś z magii.

— Nie uważasz, że największym zagrożeniem naszego gatunku są zmiany klimatyczne? — spytał Basri.

Przyszpiliła go wzrokiem.

— Największe zagrożenie naszego gatunku tkwi w nas samych.

Pojawiły się nerwowe spojrzenia, bo nie bardzo rozumieliśmy, co ona ma na myśli.

Stojąc w kabinie prysznicowej w moim wiwarium dwadzieścia lat później, byłem w stanie przypomnieć sobie tę sytuację

z najdrobniejszymi szczegółami. Pamiętałem też, że nie miałem zielonego pojęcia, o czym mówi Miriam, i wówczas był to dla mnie kolejny dowód, jak bardzo jestem ograniczony umysłowo.

— Głód, choroby, wojna, ocieplenie — wszystkie te zagrożenia wiszą nad nami niczym zbierające się chmury burzowe, jednak dziewięćdziesiąt procent ludzkości czyta rano nagłówki o rozpadającym się świecie, po czym o nich zapomina i robi swoje — powiedziała Miriam i rozejrzała się po obecnych. — Wy wszyscy jesteście tu jednak ze mną, próbując przyczynić się do rozwiązania problemu zbiorów, co być może pozwoli nam pozbyć się głodu. Próbujecie być częścią rozwiązania. — Pochyliła się do przodu, jakby wstąpiły w nią nowe siły. — Wyobraźcie sobie, co można by osiągnąć, gdyby było więcej takich ludzi jak my. Nowe gatunki zbóż, aby wyżywić miliony głodujących. Powstrzymanie szalejących na świecie pandemii. Pozbycie się większości chorób, biedy i wojny. Koniec z masowym wymieraniem gatunków. Czysta, odnawialna, nieograniczona energia. Rozchodząca się po całym systemie zasilania solarnego.

Minęło dwadzieścia lat, gorąca woda smagała mi plecy, czułem jednak wstrząsający mną zimny dreszcz.

— Czyli twierdzisz, że ludzie są zbyt głupi? — upewniał się Basri.

— Nie tylko — odparła Miriam. — Próbują zakłamać prawdę. Są egoistyczni. Nie jesteśmy racjonalnymi istotami. Lubimy magiczne myślenie. Wolimy wygodę od spojrzenia prawdzie w oczy. Konsumujemy, stroszymy piórka i staramy się przekonać samych siebie, że wystarczy dostatecznie długo potrzymać głowę w piasku, aby potwory same zniknęły. Mówiąc najprościej, nie chcemy pomóc sobie jako gatunkowi. Bronimy się przed zrobieniem tego, co konieczne. A przecież każde niebezpieczeństwo, jakie nam zagraża, zbliża nas koniec końców do porażki.

Skończyłem prysznic i gdy się ubierałem, jeden z moich klawiszy — jak miałbym inaczej ich nazywać? — przyszedł ze śniadaniem.

Siedziałem za biurkiem, gdy wiwarium wypełnił przyjemny zapach kawy.

Nadal intensywnie i szybko myślałem.

Z baru wracaliśmy z matką taksówką do domu, który wynajmowaliśmy w dzielnicy Bao’an, nad zatoką Qianhai.

Wypiłem o dwa piwa za dużo i nie widziałem zbyt wyraźnie świateł Shenzhen.

Spojrzałem na matkę, która wpatrywała się w przestrzeń za oknem. Bez wątpienia myślami była już w laboratorium. Zawsze na pierwszym miejscu była praca.

Ponieważ byłem podchmielony, zadałem jej pytanie, czego nigdy nie zrobiłbym na trzeźwo.

— Czy gdybyś mogła, sprawiłabyś, żeby ludzie byli bardziej podobni do nas? — Szybko się poprawiłem. — Do ciebie?

Popatrzyła na mnie i może dlatego, że też lekko kręciło jej się w głowie, odpowiedziała szczerze.

— Tak. Zrobiłabym to.

— Ale to jedynie marzenie, prawda? Po prostu idea?

Wzruszyła ramionami.

— Każdy, kto zaciąga się do Story of You, musi wypełnić składający się z trzystu pięćdziesięciu pytań test na osobowość i za pomocą naszej aplikacji obrazującej dostarczyć skan całego ciała. Daje nam to ogrom materiału. Jestem w posiadaniu kodu genomu siedemdziesięciu dziewięciu milionów ludzi i od każdego z nich mam informacje z ponad dwudziestu trzech tysięcy punktów danych fenotypowych. Z całego świata. Gdybym była w stanie stworzyć wystarczająco wydajną sztuczną inteligencję, aby przetwarzać ten zasób danych, i wiedziała, jakie zadać pytania, kto wie, co mogłabym osiągnąć. — Popatrzyła na mnie z przerażającą przenikliwością. — Skonstruowanie nowej formy życia, leczenie chorób czy nawet praca, jaką wykonujemy teraz z naszą szarańczą, to już coś, ale zmiana sposobu myślenia istot rozumnych to bez dwóch zdań najwyższy wyraz mocy edycji genów.

W świetle tego, co właśnie się ze mną stało, rozmowa ta nabrała całkiem nowego sensu. Matka chciała zmodyfikować kilka pól ryżowych i skończyło się to śmiercią dwustu milionów ludzi, jakąż więc katastrofę — świadomie albo na skutek niezamierzonych, choć opłakanych konsekwencji — mogłaby spowodować, próbując zmienić coś tak fundamentalnego jak sposób myślenia Homo sapiens?